ความเป็นมา

          ทุกข์ของชาวนาในบทกวี  มีที่มาจากหนังสือรวมบทพระราชนิพนธ์ในสมเด็จพระเทพรัตนราชสุดา ฯ สยามบรมราชกุมารี  เรื่อง  มณีพลอยร้อยแสงซึ่งทรงพระกรุณาโปรดเกล้า ฯ ให้จัดพิมพ์ขึ้นเมื่อ พ.ศ. 2533  ในวโรกาสที่พระองค์ทรงเจริญพระชนมายุครบ 3 รอบ  โดยนิสิตคณะอักษรศาสตร์  จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย  รุ่นที่ 41พระราชนิพนธ์นั้นแสดงให้เห็นแนวพระราชดำริเกี่ยวกับบทกวีของไทยและจีนที่กล่าวถึงชีวิตและความทุกข์ของชาวนาที่มีสภาพชีวิตไม่ได้แตกต่างกันนัก

           "เปิบข้าวทุกคราวคำ                      จงสูจำเป็นอาจิณ
       เหงื่อกูที่สูกิน                                   จึงก่อเกิดมาเป็นคน
       ข้าวนี้น่ะมีรส                                     ให้ชนชิมทุกชั้นชน
       เบื้องหลังสิทุกข์ทน                            และขมขื่นจนเขียวคาว
       จากแรงมาเป็นรวง                             ระยะทางนั้นเหยียดยาว
       จากกรวงเป็นเม็ดพราว                        ส่วนทุกข์ยากลำเค็ญเข็ญ
       เหงื่อหยดสักกี่หยาด                           ทุกหยดหยาดล้วนยากเย็น
       ปูดโปนกี่เส้นเอ็น                                จึงแปรรวงมาเปิบกิน
       น้ำเหงื่อที่เรื่อแดง                               และน้ำแรงอันหลั่งริน
       สายเลือดกูท้งสิ้น                               ที่สูชดกำชาบฟัน"